De overtuiging ergens wel of niet thuis te horen gaat over bestaansrecht, over het bestaansrecht dat je jezelf geeft en dat je van anderen krijgt. Mag ik hier zijn van mijn medemensen, op een manier die bij me past, met al mijn facetten? Mag ik mee schrijven aan het verhaal van deze plek? Mag ik actief mee vorm geven aan het leven? Mag ik mijn stem laten horen en word ik gehoord? Waar kan ik resonantie ervaren tussen mezelf en mijn omgeving? Klopt het dat ik hier ben? En hoe ervaar ik dat? Hoor ik thuis op 1 plek? Of op verschillende plekken? Of nergens? En gaat het dan om kortstondige momenten? Of is het een sterke diepgewortelde overtuiging? Ben ik er krampachtig naar op zoek, in de hoop eindelijk rust te vinden en mezelf recht van bestaan te kunnen geven? Of hoor ik net thuis in die eeuwige zoektocht naar een 'thuis'?

De vragen over thuishoren zijn vragen met een diepe existentiële lading.

Ze vallen dan ook geregeld tijdens gesprekken die ik met mensen voer:

- De dochter die eraan twijfelt of ze het biologische kind van haar ouders is, vraagt me: 'Hoor ik hier wel thuis in dit gezin?'

- De oude man die al jaren in het rusthuis woont, maar geen bezoek meer krijgt van familie, zegt me: 'Niemand luistert nog naar me. Ik hoor niet meer thuis in deze wereld.'

- De jongen uit het arme boerengezin, die het uiteindelijk tot hoogleraar schopt, op weekdagen in academische kringen vertoeft, in het weekend mee gaat helpen op het land en me vertelt: 'ik hoor overal thuis, en nergens.'

- De vrouw die zich door God geroepen voelt, in het klooster intreedt en me vertelt: 'Ik ben aangekomen. Hier hoor ik thuis.'

- De man die zijn land moest verlaten omdat hij op mannen valt en daar niet getolereerd wordt, maar hier worstelt met de Westerse efficiëntie-cultuur, vraagt me: 'Waar hoor ik thuis?'

- De vrouw die zich nooit begrepen heeft gevoeld door haar familie omwille van haar klimaatactivisme, en steeds meer optrekt met gelijkgezinden, zegt me: 'Bij deze mensen hoor ik thuis.'

- De vrouw uit het gewelddadige gezin, die op latere leeftijd in het huwelijk treedt met een gewelddadige man, en me zegt: 'Dit is me vertrouwd. Ik verdien niet beter. Hier hoor ik thuis.'

- De Nederlandse zanger Gerard van Maasakkers , die in zijn eigen Brabants dialect over de vertrouwdheid van zijn geboortestreek zingt en via de cd-speler tegen me zegt: 'Hier heur ik thuis'. Beluisteren: klik hier